Czytam i czuję: stycznia 2020

poniedziałek, 20 stycznia 2020

Weź ze sobą...

Dzisiaj podobno jest najbardziej depresyjny dzień w roku nazywany angielskim slangiem - Blue Monday czyli Smutny/ Przygnębiający Poniedziałek. Przypada na 3 poniedziałek stycznia, kiedy to według brytyjskiego psychologa Cliffa Arnalla najbardziej można odczuć złe samopoczucie związane z dyskomfortem meteorologicznym ( krótki dzień, małe nasłonecznienie), psychicznym (pierwszy kryzys w realizacji postanowień noworocznych) i ekonomicznym (data spłaty kredytów za świąteczne wydatki).

W Polsce pogada dzisiaj też nie rozpieszcza i od rana słyszę o niekorzystnym ciśnieniu atmosferycznym, które może sprzyjać złemu samopoczuciu.

Jak nie dać się Przygnębiającemu Poniedziałkowi i zadbać o swoje zdrowie i komfort psychiczny?

Jednym ze sposobów, który bardzo lubię wprowadzać w szkole jest podarowanie komuś radości dzięki niedużej karteczce w formie ogłoszenia. " Weź ze sobą..." - tylko tyle wystarczy napisać, aby uczeń zatrzymał się przy karteczce i uśmiechnął się sam do siebie lub kolegi. Pod spodem zamieszczam kilka haseł, które może zabrać, aby poczuć się lepiej.

Co może zabrać ze sobą uczeń? Coś, co najbardziej dotyka jego poczucia wartości, samopoczucia, relacji z innymi czy sfery fizycznej. Może to być uśmiech, dobry humor, odwaga, przyjaciel czy nawet... tak bardzo upragniona piątka z matematyki ;) Dzieci są zachwycone i po kilku minutach już nie ma ani jednej karteczki, czasem dodaję też hasło " Weź ze sobą i podaj dalej". Zrobiłam też świąteczna wersję ogłoszenia. Dzieci chętnie biorą ze sobą hasła, a także nauczyciele i rodzice sięgają po karteczki. Polecam jako sposób na poprawę humory i atmosfery w szkole.

piątek, 17 stycznia 2020

Komiks Społeczny

Człowiek już od pierwszych chwil życia wchodzi w interakcje z innymi. Najpierw poznaje rodziców i komunikuje się z nimi przez płacz, krzyk, śmiech, dotyk. Potem wypowiada pierwsze słowa i uczy się rozumieć sytuacje społeczne. Za pomocą emocje wyraża swoje nastroje i oznajmia swoje potrzeby. Potem dziecko przychodzi do grupy przedszkolnej, następnie szkolnej i tam kształtuje swoje umiejętności emocjonalno-społeczne. Każdy rodzic pragnie, aby jego pociecha rozwijała się prawidłowo i miała dobre relacje z innymi. Z pomocą w kształtowaniu tych kluczowych umiejętności może przyjść z pomocą " Komiks Społeczny - 33 historyjki w formie ćwiczeń rozwijających umiejętności społeczne" wydawnictwa HARMONIA.

Książka w formie zeszytu ćwiczeń zawiera 33 historyjki, dotyczące najczęściej spotykanych sytuacji społecznych, z którymi może spotkać się dziecko w środowisku szkolnym i domowym. Bohaterami komiku są dzieci, który mierzą się z sytuacjami z zakresu:

- relacji rówieśniczych,

- dylematów moralnych,

- rozwiązywania konfliktów,

- skutecznej komunikacji,

- bezpiecznego korzystania z internetu,

- budowania asertywnej postawy i kształtowania empatii.

Każda z przedstawionych historyjek zawiera opis sytuacji oraz ilustracje, przy których są zadania do wykonania np. pola z pustymi dymkami do wpisania odpowiedzi lub przykładowej rozmowy bohaterów danej sytuacji. Inne zadania polegają na wpisaniu myśli lub odczuć i zaproponowaniu rozwiązania dla przedstawionej sytuacji.

Komiks jest przeznaczony dla dzieci w wieku 7 - 13 lat.

MOJE SUBIEKTYWNE PLUSY

- Polecam na zajęcia indywidualne z dziećmi, ale też sprawdzi się na zajęciach w większej grupie np. podczas godziny wychowawczej, lekcji profilaktyczno-wychowawczej,

- Dzieci lubią komiksy, chętnie słuchają historyjek i z zaangażowaniem odpowiadają na pytania, wczuwają się w postacie i wypełniają pola na zapisywanie myśli,

- Historyjki opisują sytuacje bardzo bliskie dzieciom np. dotyczące przegranej, kłótni z koleżankami/ kolegami, niesprawiedliwie postawionej oceny, wagarów, prześladowania w szkole, zwracaniu uwagi innym, czy kłótni z rodzicami,

- Komiks Społeczny jest idealny do pracy z uczniami z zaburzeniami ze spektrum autyzmu,

- To dobry wstęp do rozmów dotyczących np. relacji rówieśniczych w klasie, nałogów, relacji rodzinnych, trudnych sytuacji, z którymi zmaga się uczeń.

MOJE SUBIEKTYWNE MINUSY

- Historyjki najlepiej czytać dzieciom, gdy są skupione, zmotywowane. Jeśli są to zajęcia po długim dniu w szkole, mogą być rozkojarzone i zmęczone oraz mniej zaangażowane przy wypełnianiu zadań,

- Nastolatki mogą być znudzone i niezainteresowane, ale warto w podobny sposób ułożyć historyki, który dotyczą ich problemów i sytuacji z życia,

- Jeśli dziecko nie rozumie słów, zagubiło się w opisie historyjki to warto zawsze dopytać, czy zrozumiało o czym była historyjka, czy doświadczyło podobnej sytuacji, czasem dzieci same robią dygresję i jeszcze przed ukończeniem historyjki przedstawiają swój problem.

Podsumowując, polecam "Komiks Społeczny" wszystkim psychologom, pedagogom i terapeutom, zwłaszcza do pracy z uczniami nieśmiałymi, wycofanymi z życia społecznego lub odczuwającymi niepewność i lęk w sytuacjach społecznych. Również dzieci, które sprawiają problemy wychowawcze i same przyczyniają się do konfliktów mogą dzięki tym historyjkom przemyśleć swoje zachowania i zrozumieć uczucia pokrzywdzonych rówieśników. To także książka, która warto mieć we własnym domu, aby wspierać rozwój własnych dzieci .

wtorek, 14 stycznia 2020

Gra Na Emocjach

Dzisiaj prezentuję kolejną grę, którą warto mieć ze sobą podczas pierwszej rozmowy z dzieckiem/ uczniem. Nie jest stricte terapeutyczna, ale za to bardzo ją sobie cenię jako świetną pomoc do nawiązania kontaktu i zmniejszenia stresu u dzieci, które przychodzą po raz pierwszy do gabinetu psychologa. Oto " Gra Na Emocjach" Wydawnictwa Nasza Księgarnia.

Gra zawiera:

- 110 kart z obrazkami

- 5 pustych kart

- 5 kart z pytaniami

" Gra Na Emocjach" polega na tym, że jeden z graczy zadaje pytanie, które zaczyna się od słów: " Jak się czuję, gdy..." np. dostanę prezent, wygram w lotto, ktoś powie mi coś niemiłego itp. Gracz może zapytać o to, co przyjdzie mu na myśl, jeśli nie ma pomysłu może skorzystać z kart, gdzie są podane przykładowe pytania. Zadaniem pozostałych graczy jest wybranie jednej karty, która najbardziej może pasować jako odpowiedź na zadane pytanie. Osoba, która powiedziała pytanie wybiera tę kartę, która najbardziej pasuje do jego odczuć i tym sposobem przyznaje punkt osobie, do której należy ta karta. Kart jest dużo do wyboru, a każda zawiera obrazki np. palmę, puchar, książkę. Co maja wspólnego obrazki z odpowiedzeniem na pytanie, które dotyczy emocji? np. Jeśli zadasz pytanie "Jak się czuję, gdy nikt mnie nie słucha" a ktoś pokaże ci obrazek, na którym jest fragment muru możesz sobie pomyśleć, że zrozumiał, że niesłuchany czujesz się jakbyś mówił do ściany. Karty z obrazkami są o tyle dobrym pomysłem, że można interpretować je niejednoznacznie. A jeśli coś, co chcesz wyrazić nie znajduje się na kartach - wybierasz kartę z pustą ramką w kształcie serduszka i rysujesz w środku swoją odpowiedź.

MOJE SUBIEKTYWNE PLUSY

- Gra jest dobra na grupowe zajęcia z dziećmi, ale też sprawdzi się w pracy indywidualnej,

- Korzystam z tej gry na początku spotkań z dziećmi. Uczniowie zwłaszcza w wieku 7-13 lubią karty. Zaczynam od prostego pytania np. "Jak się dzisiaj czujesz?" i układem przed uczniami kilka obrazków, spośród których wybierają najbardziej bliskie odpowiedzi na pytanie. Pamiętam, jak zadałam kiedyś czwartoklasiście pytanie " Jak się czujesz w szkole" i w odpowiedzi wybrał obrazem przedstawiający " bombę" - zapytany, co on oznacza, odparł, że jest to dla niego symbol napiętych relacji w klasie,

- Grę można modyfikować na różne sposoby np. wykorzystać same obrazki do innych ćwiczeń,

- Karty mieszczą się łatwo w torebce, uwielbiam pomoce, które można ze sobą wszędzie zabrać i nie zajmują dużo miejsca.

MOJE SUBIEKTYWNE MINUSY

- Karty są świetne, ale po ich wykorzystaniu można wpaść w pułapkę, że kolejne zajęcia też powinny być interesujące dla ucznia, dzieci pytają potem o inne gry,

- 110 kart to bardzo dużo, nie da się pokazać wszystkich dziecku, dlatego często po prostu przekazuję talię uczniowi, aby sam sobie na spokojnie pooglądał i wybrał karty, które pasują do zadanego pytania, a potem coś więcej o nich powiedział,

- Warto przed spotkaniem z dzieckiem najpierw samemu wybrać kilka najbardziej uniwersalnych kart, ponieważ niektóre karty mogą się wydać niezrozumiałe, uczniowie często pytają, co jest na obrazkach, jeśli w pierwszej chwili nie mogą rozpoznać przedmiotu.

! Uwaga ! w pracy z uczniami z zaburzeniami ze spektrum autyzmu - dzieci będą skupiać się na obrazkach i szczegółowo im się przeglądać, analizować i robić dygresje ( oczywiście nie będzie tak we wszystkich przypadkach, ponieważ zaburzenia ze spektrum autyzmu mogą być zróżnicowane ( wysoko i nisko funkcjonujący uczniowie), ale warto mieć to na uwadze.

Podsumowując talia kart jest pomocna przy pierwszych spotkaniach z uczniami - pomaga rozładować napięcie i nabrać zaufania do osoby psychologa/ terapeuty. Dodatkowo można wykorzystać " Grę Na emocjach" na różne sposoby, w tym szczególnie polecam entuzjastom materiałów projekcyjnych. Choć nie jest to typowa gra terapeutyczna, doskonale może sprawdzić się w pracy z uczniami.

niedziela, 12 stycznia 2020

Karty Pracy - Sposoby Na Złość

Dzieci potrafią bardzo szybko i intensywnie wyrażać swoje emocje. Jedna z nich, która sprawia największy problem, zwłaszcza dla rodziców i wychowawców to złość. Nie lubimy widoku dziecka, które krzyczy, płacze, a czasem i kogoś uderzy lub zacznie rzucać przedmiotami i niszczyć rzeczy. Uczniowie, którzy nie potrafią radzić sobie z tą trudną emocja często są nielubiani przez rówieśników i otrzymują łatkę " niegrzecznego dziecka". Aby pomóc dziecku warto sięgnąć po "Karty Pracy - Sposoby Na Złość" wydawnictwa Heim.

Karty powstały z myślą o dzieciach w wieku przedszkolnym i szkolnym ( najlepiej sprawdzają się w grupie dzieci 5 - 12 lat). Dzieci dzięki kartom pracy uczą się rozpoznawać swoje uczucia, identyfikować przyczyny złości i radzić sobie z nimi w akceptowany społecznie sposób.

Teczka zawiera:

- 15 czarno-białych kart (do uzupełniania, kolorowania, rysowania, powielania na własny użytek),

- 5 kolorowych kart ( " Złość jest ok, Agresja nie jest ok", " Góra lodowa - co się kryje pod złością", " Mini gra scenki sytuacyjne", " Termometr złości", " Mini gra Dzień Furiatka".

Pierwsza i druga karta pracy stanowi instrukcję, która wyjaśnia, dla kogo są przeznaczone karty pracy i jak można je używać. Na tej karcie znajdują się też opisy poszczególnych ćwiczeń, które zawierają inne karty pracy.

MOJE SUBIEKTYWNE PLUSY

- Karty zawierają ćwiczenia z różnych obszarów ( określanie emocji, odgadywanie emocji, szukanie przyczyn złości, radzenie sobie ze emocjami, rozróżnianie złości od agresji),

- Nadają się do pracy indywidualnej i grupowej, zarówno do pracy w domu, jak i w szkole,

- Karty w bardzo przystępny sposób wprowadzają dzieci w świat emocji - rysowanie, kolorowanie, oglądanie postaci, samodzielne czytanie czy pokazywanie swojej złości na termometrze,

- Karty zawierają ćwiczenia, które polegają też na odgrywaniu scenek, a także nawiązują do technik arteterapii, można samu też modyfikować ćwiczenia np. dodając muzykę (muzykoterapia) podczas rysowania, wykonać gniotki dla najmłodszych uczestników - jak to zrobić, aby urozmaicić zajęcia zostało też podane w instrukcji do poszczególnych kart,

- Kolorowe karty pracy najbardziej zapadają dzieciom w pamięci, również chętnie grają w zaproponowane gry.

MOJE SUBIEKTYWNE MINUSY

- Przy większej liczbie uczestników warto dopasować ćwiczenia według potrzeb dzieci, czasem może być tak, że to co jednemu się spodoba, dla drugiego będzie nudne,

- Nie wszystkie karty będą interesujące dla nastolatków, zwłaszcza może ich zniechęcić " dziecięca grafika", która za to jest wspaniała do pracy z młodszymi uczniami,

- Warto zabezpieczyć karty i skserować, aby się nie zniszczyły i były zawsze w gotowości do wykorzystania.

Podsumowując bardzo podobają mi się karty pracy i chętnie wykorzystuję je w pracy (zwłaszcza czwartoklasistami). To wspaniały pomysł na prowadzenie zajęć indywidualnych i grupowych, również ćwiczenia z kart mogą stanowić wstęp do dalszych rozmów w dotyczących emocji, złości, agresji i sposobów raczenia sobie w trudnych sytuacjach. Polecam i na pewno jeszcze nie raz wykorzystam karty do pracy z uczniami.

Metody Wychowawcze

Bajki Terapeutyczne

Książki Psychologiczne

Poradniki

Akceptuję, co czuję - Pewność Siebie

piątek, 10 stycznia 2020

Akceptuję, co czuję - Pewność Siebie

Rodzice chcą, żeby ich dzieci czuły się dobrze z sobą i z innymi. Wiedzą, jak ważne jest rozwijanie pewności siebie. Dziecko od najmłodszych lat uczy się, że osoby, które są pewne siebie są bardziej lubiane w grupie, a nieśmiałe często są obiektem żartów. Każde dziecko jest inne i niezależnie od tego, czy jest bardziej towarzyskie i pewne siebie czy zamknięte w sobie i nieśmiałe warto rozwijać w nim przekonanie, że jest tak samo dobre i ważne. Nieśmiałym dzieciom oraz ich rodzicom, a także specjalistom może przyjść z pomocą książka" Akceptuję, co czuję - pewność siebie" autorstwa Isabelle Filliozat, Violene Riefolo, Chantal Rojzman i Amandine Laprun wydawnictwa EGMONT.

Książka przekazuje w prosty i zrozumiały dla dziecka sposób, czym jest poczucie własnej wartości oraz, że warto o nią dbać tak samo, jak pielęgnuje się kwiaty w ogrodzie. Metafora ogrodu jest tutaj motywem przewodnim, a dzieci poznają poszczególne elementy składające się na pewność siebie, dzięki bohaterom (czwórce dzieci) oraz ich mamie, która daje mądre rady. Książka ma grube strony i już na samym początku autorki podkreślają, że czytelników czeka wycinanie, przyklejanie, rysowanie i kolorowanie. A zatem książka jest bardziej w formie zeszytu ćwiczeń i w szczególnie przeznaczona dla dzieci w wieku 4-10 lat.

Co zatem tworzy poczucie własnej wartości:

- Poczucie bezpieczeństwa

- Zaufanie do siebie

- Pewność w relacjach

- Wiara we własne siły

Poszczególne cztery elementy są rozwijane dzięki ćwiczeniom - dzieci dowiadują się, czym są etykiety, uczą się reagować i bronić przed słowami, które ranią, poznają sposoby, jak sobie radzić z niepokojem, uczą się rozpoznawać i okazywać emocje oraz wyrażać swoje pragnień. Zapoznają się też ze swoimi prawami - mają prawo do własnego zdania, wyboru i mówienia "nie". Książka rozwija kompetencje, które z pewnością przydadzą się małemu człowiekowi później w życiu.

MOJE SUBIEKTYWNE PLUSY

- Książka świetnie nadaje się do pracy z młodszymi dziećmi w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym ( 4 - 10 lat),

- Zawiera dużo ilustracji, które w prosty sposób uczą dzieci ważnych kompetencji,

- Bohaterami są też dzieci, z którymi przedszkolaki i uczniowie będą chętnie się identyfikować,

- Książka jako zeszyt ćwiczeń zawiera dużo ciekawych propozycji - wycinanki, naklejki, pola do rysowania, kolorowania oraz propozycje gier i ciekawych pomysłów na ćwiczenie kompetencji z kolegami i rodzicami,

- Na końcu książki znajduje się notatka od autorki - Izabelle Filliozat (francuskiej psychoterapeutki) w formie poradnika dla rodziców i specjalistów,

- Książkę można wykorzystać podczas indywidualnych zajęć z dziećmi lub w małej grupie (do 4 osób)

MOJE SUBIEKTYWNE MINUSY

- Książka nie nadaje się do pracy ze starszymi dziećmi, które uznają ją za zbyt "dziecinną", ale może zainspirować do stworzenia podobnych ćwiczeń dla starszej grupy wiekowej,

- Najlepiej przerabiać rozdziały i zadania po kolei, zbyt dużo treści i zadań może przytłoczyć dziecko,

- Książka ma wymiary 32 x 38 cm i może wydawać się ciężka przez pogrubione strony.

Podsumowując, książka w formie zeszytu ćwiczeń to świetna opcja dla dzieci, które lubią aktywnie spędzać czas i przy okazji dowiadywać się czegoś nowego. To wartościowa książka, która w prosty sposób może pomóc rodzicom i specjalistom (pedagogom, psychologom) zapoznać dzieci z pojęciami " poczucie własnej wartości" i "samoocena". Polecam!

wtorek, 7 stycznia 2020

Blog

Strona " Czytam i czuję" powstał z myślą o młodych psychologach i pedagogach, pracujących w placówkach oświaty, poradniach i świetlicach środowiskowych, którzy zastanawiają się, jakie książki i pomoce terapeutycznych warto użyć w pracy z dziećmi i młodzieżą. Na blogu będę również publikować recenzje książek nawiązujących do psychologii, z kategorii literatura piękna, faktu, duchowość oraz polecać kalendarze i planery przydatne do planowania i organizowania pracy. Również będę dzielić się swoimi przemyśleniami, praktyką w zawodzie oraz wrażeniami z kursów/szkoleń i innych wydarzeń związanych z psychologią.

Blog to rozszerzenie profilu na instagramie: @czytam_i_czuje, na który serdecznie zapraszam! :)

niedziela, 5 stycznia 2020

Góra Uczuć

RECENZJA GRY TERAPEUTYCZNEJ "GORA UCZUĆ"

Podejmując pracę w szkole zaczęłam się zastanawiać, co mogłoby mi pomóc nawiązać kontakt z uczniami i jak zachęcić ich do rozmowy. Pierwsze spotkanie nie jest łatwe: są różne grupy dzieci - jedne przychodzą zniechęcone, inne onieśmielone, są też uczniowie, którzy oczekują, że coś ciekawego się wydarzy. Zauważyłam, że łatwiej jest im się otworzyć i powiedzieć coś o sobie, gdy zaczynają grać w gry. Jedną z nich, którą chciałabym wam polecić jest gra terapeutyczna: " Góra uczuć" wydawnictwa Heim.

Mini recenzję znajdziecie na moim profilu na instagramie, a tutaj chciałabym ją rozszerzyć.

Opakowanie gry, jest takie jak na powyższym obrazku - wymiary: 24,5 x 27 cm,

w zestawie można znaleźć:

- składaną planszę

- 4 pionki

- kostkę do gry

- dwie talie kart: 25 oznaczonych "walizką" (Bagaż doświadczeń) i 25 oznaczonych "X" (Wyzwania)

- koło uczuć

- instrukcję do gry

Gra rozpoczyna się na polu start, a zadaniem graczy jest dotrzeć na sam szczyt " Góry uczuć", pokonując kolejne pola, uczestnicy gry losują karty, gdy ich pionek znajdzie się na odpowiednio oznakowanym polu. Karty oznaczone "walizką" (Bagaż doświadczeń) zawierają pytania o charakterze zdań niedokończonych np. "Złość jest mi potrzebna..." - uczestnik dokańcza zdania, tak jak sam czuje. Nie ma oceny na złe lub dobre odpowiedzi. Pytania to dobry wstęp do dalszej rozmowy na dany temat. Natomiast karty oznaczone "X" (Wyzwania) zawierają zadanie dla uczestnika lub pytanie np. " Jeśli ktoś chciałby nakręcić film o Tobie, jaki miałby tytuł?". Pytania i zadania to również dobry wstęp do dalszych rozmów. Na planszy znajdują się też pola oznaczone filetowym prezentem - dodatkowy rzut kostką oraz niebieskim znakiem zapytania - gdy ktoś stanie na to pole ma za zadanie opisać obrazek, który się nad nim znajduje, warto zapytać np. młodsze dzieci, co im się podoba na tym obrazku, jak myśli, co czują osoby na nim przedstawione, czy kiedyś dziecko/ uczestnik gry, które opisuje obrazek był w podobnej sytuacji lub wykonywał czynność jak przedstawione postacie. Wygrywa osoba, która pierwsza znajdzie się na polu przy kufrze ze skarbem.

Gra jest przeznaczona do pracy terapeutycznej, ale też świetnie sprawdzi się jako gra rodzinna. Szczególnie jest polecana specjalistom do pracy z dziećmi oraz rodzicom. W moim odczucie najlepiej sprawdza się przy rozmowach z uczniami w wieku 7-12 lat.

MOJE SUBIEKTYWNE PLUSY

- Gra jest dobra na rozpoczęcie rozmowy z dziećmi i uczniami (zwłaszcza nieśmiałymi i zniechęconymi),

- To dobry wstęp do rozmowy na różne tematy - zwłaszcza dotyczące świata emocji ( złości, lęku, radości, smutku),

- Młodsze dzieci lubią koło uczuć, na którym mogą pokazywać uczucia przy okazji ucząc się wyrażania ich,

- Same karty z gry i koło uczuć można wykorzystać przy innych warsztatach, ćwiczeniach z dziećmi/uczniami,

- Często podczas gry dzieci zaczynają same poruszać trudne tematy np. rozwód rodziców, konflikt z kolegą, problem z niską samooceną itp.,

- Młodsze dzieci (7-10) lubią grę i chętnie w nią grają.

MOJE SUBIEKTYWNE MINUSY

- Cena gry, około 60-100 zł, ale naprawdę warto!

- Gry nie można włożyć do torebki, przynajmniej w mojej się nie mieści, dlatego zawsze zabieram ją do dodatkowej większej torby, zdecydowanie najlepiej, aby gra była już dostępna na miejscu, gdzie pracujemy np. w gabinecie szkolnego psychologa, jeśli jest taka możliwość

- Gra najlepiej sprawdza się z rozmowach z młodszymi dziećmi 7-12 lat, nastolatki, a nawet uczniowie klas 5 i 6 już niechętnie w nią grają, dlatego z nimi najlepiej prowadzić już konkretne rozmowy, które można zacząć za pomocą samych kart z gry.

- Polecam grę do pracy indywidualnej lub w małej grupie ( do 5 graczy, najlepiej w podobnym wieku). Przy większej grupie, zwłaszcza mieszanej, gdzie uczestnicy są w różnym wieku trudno zapanować nad przebiegiem rozgrywki i młodsze dzieci często nie rozumieją pytań lub odpowiadają bez większej refleksji.

Podsumowując, bardzo polecam grę zwłaszcza pedagogom, psychologom i innym specjalistom pracującym z dziećmi i uczniami szkoły podstawowej (nauczanie wczesnoszkolne). Gra jest świetnym wstępem do rozmowy o emocjach, refleksją nad swoimi marzeniami, pragnieniami, relacjami z innymi. Na pewno spodoba się też rodzicom, którzy szukają wartościowych gier rodzinnych.